Hoi leuke lezers, in deze blog wil ik even mijn afgelopen week met jullie delen. Het was een enerverende tijd waarin ik mezelf eens flink onder de loep nam. Ook heb ik de cursus over het zorgen voor getraumatiseerde kinderen bijna afgerond én…. afgelopen week rondde ik de laatste modules van mijn studie af, en man, dat voelt spannender dan ooit! Het idee dat we misschien dit jaar de deuren van ons gezinshuis nog openen, omdat ik steeds dichterbij het diploma kom, zorgt voor positieve kriebels. En alsof dat niet genoeg is, staat morgen ook nog een competentietest op de planning. Van alles en nog wat aan emoties die te maken hebben met enthousiasme, laatste loodjes en spanning stuiteren rond.
De laatste modules de deur uit
Deze week begon ik dus met het afmaken van de laatste modules van mijn opleiding. Ik voelde een mix van opwinding en zenuwen. Dit was het moment waarop een beetje landde dat het einde in zicht komt. Als ik voldoende punten haal met deze modules kan ik na de vakantie beginnen met afstuderen! Het is nog niet helemaal doorgedrongen wat er hierna komen gaat, als alle modules met een voldoende worden beoordeeld. Het is een beetje eerst zien dan geloven gevoel.
De spanning van het starten
Hoe dichter ik bij het punt kom waarop ik écht mag beginnen, hoe meer de spanning toeneemt. We staan op het punt om tieners en ouder(s) te koppelen aan ons gezin. Een goede start om een veilige en liefdevolle connectie met ze op te bouwen en ze te helpen naar zelfstandigheid en zelfredzaamheid, vraagt een goede voorbereiding. Dat maakt me enerzijds super enthousiast, maar anderzijds ook een beetje twijfelachtig. We kunnen niet even ‘uitproberen’ of het wat is en bij ons past. Hiertegen ja zeggen is een verbintenis met iemand voor de periode die nodig is en kan wel een aantal jaren duren. Dus zetten we zorgvuldig alle stappen om tot een goed besluit te komen.
De superspannende competentietest
O en nog even tussendoor, holy guacamole! Morgen staat er ook nog even een competentietest op de planning. In mijn hoofd weet ik dat het gaat om ontwikkeling en inzicht in jezelf en waar we straks bij ondersteund kunnen worden. Maar toch, voelt ook weer beetje als een beoordeling. Na de vakantie als we het gesprek over de uitkomst hebben gehad, vertel ik er vast nog meer over.
Reflectie op mezelf
Zoals ik de vorige blog heb geschreven heb ik zelf wat reuring tijdens mijn jeugd meegemaakt. Het zal je niet verbazen dat die ervaringen een drijfveer zijn om een gezinshuis voor tieners te starten. Ondanks dat ik me suf reflecteer tijdens mijn opleiding, ben ik nog een stapje verder gegaan. Ik wil, voor we starten ook meer inzicht in mijn eigen gedrag en reacties en hoe dit een rol speelt bij tieners met trauma. Dat is iets waar de komende maanden tijd en energie heen gaat.
Geduld oefenen en ik zie er het nut van in
Soms denk ik ‘het schiet niet op en zullen we wat meer bezig zijn met het gezinshuis’. Als ik dit schrijf realiseer ik me dat we dat eigenlijk volop doen en hard werken. Dat deze tijd nemen voor dit proces hoort bij een zo goed mogelijk start en te zien welke uitdagingen tijd en aandacht mogen hebben. Daar is nu de tijd en ruimte voor.
Leren en groeien gaan niet altijd van een leien dakje, en vraagt veel energie en tijd, maar ik merk dat het de moeite waard is én ook nodig is voor we onze deuren kunnen openen.